MacCulloch over vijf historische godslasterlijke boeken
Op 9 maart had ik een blog over het lijstje van vijf aan te bevelen ideeënromans dat Rebecca Goldstein in The Wall Street Journal publiceerde.
Op 17 april 2010 had The Wall Street Journal weer een lijstje van vijf. Nu gaf hoogleraar kerkgeschiedenis Diarmaid MacCulloch zijn lijstje van vijf boeken die zich in het verleden onderscheidden wat betreft godslasterlijkheid.
Hij noemt, naast notabene de Talmoed, de Antichrist van Friedrich Nietzsche, de Duivelsverzen van Salman Rushdie, de Tractatus Theologico-Politicus van Benedictus de Spinoza (of, zoals ze in de Angelsaksische landen altijd liever blijven zeggen: Baruch Spinoza).
Hier neem ik zijn motivering bij de TTP over:
Baruch Spinoza was condemned for blasphemy by Jews and Christians alike, yet his early death, in 1677 at age 44, resulted not from religious persecution but from either his fondness for tobacco or the effect of his work as a lens-grinder. His "Tractatus"—a good version, translated by Samuel Shirley, was published by E.J. Brill in 1989—proposed treating the Bible as critically as any other text, particularly in its description of miracles. Sacred texts, he said, are human artifacts, and venerable religious institutions are "relics of man's ancient bondage." His whole argument is designed to promote freedom, since religion is designed "to cloak the fear" by which people "must be held in check." The rationalist Spinoza and his "Tractatus" heralded the adventure of the Western Enlightenment.We kennen Diarmaid MacCulloch (1951) o.a. van
Reformation: Europe's House Divided 1490 - 1700 (2003) In het Nederlands bij Het Spectrum vertaald als: Reformatie: het Europese huis gedeeld, 1490-1700
Vorig jaar verscheen van hem: A History of Christianity: The First Three Thousand Years. London, Allen Lane. 2009. In hetzelfde jaar ook al bij Het Spectrum uitgekomen als: De geschiedenis van christendom.
Wel mooi dat via de Wall Street Journal de Tractatus theologico-politicus weer eens een wat ruimere bekendheid krijgt.
Uiteraard werd de TTP door de gelovige tijdgenoten als een uiterst blasfemisch boek gezien. Terwijl de auteur dat in eigen ogen absoluut niet was. Een fraai voorbeeld van hoe degenen die dit boek godslasterlijk vonden, niet in de gaten hadden dat zijzelf eigenlijk een zeer blasfemisch godsbeeld hadden.
