Elías Aguirre's op Spinoza geïnspireerde dans Longfade
Elias Aguirre met Longfade op Festival Artort2014; foto van Ogünter Krämmer uit een serie op heidelberg-fotograf.de/
De Spaanse danser Elías Aguirre Imbernón *) heeft veel succes op dansfestivals met zijn door hemzelf ontworpen en uitgevoerde solodansen; ook treedt hij samen met anderen op. Met zijn creatie Longfade won hij de prijs voor beste choreografie op het festival UNIDANZA 2012 in Madrid. Sindsdien is de dans uitgevoerd op festivals op alle vijf de continenten.
This piece reflects, in terms of Spinoza (Dutch philosopher) a body that is subjected to an internal conflict, a poisoning. This situation is going to prolong long enough to modify the body in its essence. He will never leave the process of intoxication, however it will become strong and resistant. The ‘actio’ or action of getting out of that state, will only happen to die. At the end, he says goodbye. [Cf.]
Longfade Esta pieza refleja, en
términos de Spinoza (filósofo neerlandés), un cuerpo que sufre un conflicto
interno, un envenenamiento. Esta situación se va a prolongar el tiempo
suficiente como para modificar el cuerpo en su esencia. Nunca dejará el proceso
de intoxicación, sin embargo se hará fuerte, resistente. La “actio” o acción de
salir de ese estado sólo se producirá para morir. Finalmente se despide.
Creación e interpretación: Elías Aguirre
Música: Peter Broderick y Collage
Duración: 15 minutos [website Elías
Aguirre]
Ik haal hier voor een eerste indruk eerst de ‘Longfade promo’ naar binnen. Van het stuk dat ca 15 minuten duurt zijn meerdere uitvoeringen op Youtube en Vimeo te vinden zie onder).
De schrijver over dans Nicholas Minns schreef: "In Longfade he inhabits a body that has been poisoned but is in the process of resisting the poison until it runs its course: the long fade to extinction. Facing his crisis in spatial terms, Aguirre is eloquent in movement: short phrases, silences, internal questioning, and hasty decisions connected in an overall arc of meaning. He takes his imbalance to extremes but always finds his equilibrium quietly and seductively. His face is intimately involved in his actions, giving an impression of carrying on a dialogue with the audience, or reading us a story in movement. Longfade is not a work with a beginning or end, but like a fragment it emerges into the light and disappears enigmatically leaving behind an extraordinary sensory trail. [Cf.]
*) Die tweede achternaam laat hij steeds vaker weg.
Reacties
Ach ja... Kunst!
De Joodse filosoof Otto Weininger zei het al: Hoe groter het kunstwerk, hoe minder toeval er men in mag aantreffen!
Als je op een schilderij van pakweg Vermeer een vuile veeg maakt met een vuile vinger heeft iedereen het gezien.
Als deze jongen morgen zijn 'Kunstwerk' opnieuw gaat opvoeren zijn de spastische sprongetjes (vergeef me!) die hij maakt telkens weer iets anders. Ik twijfel er niet aan.
Maar ja, 'kunst' en 'kunde', het heeft al lang niets meer met elkaar te maken.
Benedictus zou het maar matig kunnen waarderen denk ik zo.
Sven Van Den Berghe 09-07-2016 @ 23:19
Ach, Sven, om nou van Otto Weininger zo'n autoriteit te maken, gaat me ook wat ver. Wordt het criterium voor de kunstwaarde nu of "de spastische sprongetjes" bij herhaling van de performance wel telkens exact gelijk zijn? Uiteraard zijn ze dat niet. Maar het gaat uiteraard om dat wat de maker wil uitdrukken. Of Spinoza het zou waarderen, zullen we nooit weten. Maar hij vond, zoals je weet, wel dat een wijze met mate geniet van o.a. spel en theater en dergelijke dingen waar ieder mens van kan genieten zonder een ander schade te doen. [4/45s]
Stan Verdult 10-07-2016 @ 13:52