Wat een enge, zielige en bange column schreef Bart Jan Spruyt voor het Nederlands Dagblad
“Het secularisme heeft de wind mee, zoals de brede steun in de Kamer voor het wetsvoorstel tegen de rituele slacht duidelijk maakt. Er is een blanke, liberale, seculiere meerderheid in Nederland die haar waarden en normen overal wil doorvoeren. Wat voor wereld wordt de wereld van deze seculieren? Wat ze zich er zelf bij voorstellen weet ik niet precies. Over de uitkomst zullen ze best optimistisch zijn, want hun historicus Jonathan Israel heeft laten zien dat hun idealen sinds Spinoza aan een onstuitbare opmars bezig zijn en dat alle verzet eigenlijk maar halfslachtig en tot mislukken gedoemd is.”
Dit schrijft dr. Bart Jan Spruyt in een lange column waar de angst voor links van afdruipt en waarbij hij die angst alleen maar weet te bezweren door allerlei mensen vooral belachelijk te maken. Als een wat zielige en angstige man komt hij over, deze Bart Jan Spruyt (1964).
Toch volgde hij het gymnasium in Rotterdam en studeerde geschiedenis in Utrecht en Leiden. In de laatste stad promoveerde hij cum laude in 1996. Zijn proefschrift handelde over het begin van het Erasmiaanse humanisme in Nederland: Cornelius Henrici Hoen (Honius) and his Epistle on the Eucharist (1525) Medieval Heresy, Erasmian Humanism, and Reform in the Early Sixteenth-Century Low Countries
Van 1994 tot 2002 was hij als (politiek) journalist verbonden aan het Reformatorisch Dagblad. Van 2002 tot 2006 was hij medeoprichter en directeur van de conservatieve Edmund Burke Stichting, waarvan hij momenteel voorzitter is. De eerste helft van 2006 was hij adviseur van de stichting Groep Wilders, waarna hij terugkeerde naar de journalistiek als adjunct-hoofdredacteur van het weekblad Opinio.
Hij doceert geschiedenis en maatschappijleer aan het Wartburg College (locatie Guido de Bres) in Rotterdam en schrijft (politieke) columns voor Elsevier, Binnenlands Bestuur en het Nederlands Dagblad. Hij publiceerde onder andere ”Lof van het conservatisme” (2003), ”De toekomst van de stad” (2005) en ”Als je eenmaal hebt liefgehad”, een boek over ds. J. T. Doornenbal (2009).
Maar dat allemaal helpt kennelijk niet om wat rustiger in het leven te staan. Je zou hem gunnen dat hij nog eens serieus het werk van Spinoza tot zich zou nemen. De kans erop lijkt erg gering. Zo’n titel ook: “Alleen zwaard van de Geest kan toverstokje van secularisme verbreken.” [Op zondag aanklikken heeft geen zin!]
