Filip Schrooyen (1964) en zijn 'Tractatus Singularis'
Joris Van Leuven stuurde mij vanmiddag deze mail:Beste Stan,
vorige week liep ik een galerij in Antwerpen binnen en mijn blik viel op een schilderij van Spinoza. De schilder is Filip Schrooyen. Deze kunstenaar is blijkbaar gefascineerd door Spinoza, hij maakte ook een object (in de vorm van een boek) dat expliciet verwijst naar de TTP. Omdat ik er van uit ga dat alles aangaande Spinoza u interesseert, dacht ik dat het een goed idee was om deze u door te sturen.
met vriendelijke groeten,
Joris Van Leuven
Dit bijgevoegde fotootje is erg klein - een grotere kon hij me niet leveren. Maar een dag later vond ik hier een grotere afbeelding.
De galerij waar hij binnenliep was Ivonne [Vlasmarkt 16, 2000 Antwerpen], waar van 18 juli tot 4 augustus 2013 de groepstentoonstelling loopt “Ist das Kunst oder kann das weg?” van het kunstenaarscollectief 'Like' met o.a. Ronny Broeckx, Colette Cleeren, Filip Schrooyen en Marie Verdurmen. [cf. hier en hier]
Filip Schrooyen studeerde vrije grafiek in Antwerpen. Ik herinner me dat ik vorig jaar berichten zag (je vindt ze nog) over een tentoonstelling 'TRACTATVS SINGVLARIS I' die in zijn woonplaats, Brecht, werd gehouden, maar heb daar toen geen blog van gemaakt, daar ik nergens een afbeelding vond. Nieuwsblad.be gaf daarover een fraaie tekst door: "Filip Schrooyen (1964) schildert om de schilderkunst van op een afstand, vanaf een vluchtheuvel te bekijken. Als Faust, maar dan zonder wroeging, gaat de schilder opnieuw op zoek naar de onsterfelijkheid van de mens. Hij vermoedt of ziet de wereld die alom overbodig wordt en zich uitveegt in onbegonnen vormen, in de vele nog niet ontgonnen landschappen van de mens."
Maar inmiddels trof ik een tekst mét fraaie afbeelding van 'Tractatus Singularis' op een website van kunstschrijver Roger de Neef. Aan hem ontleen ik:“Nadruk bij Filip Schrooyen ligt op het creatieve proces, op het scheppende 'ik' dat zichzelf schept in afleveringen, fragmenten, scherven van de buitenwereld, gedaanteverwisselingen, maar tevens en tezelfdertijd ook een ‘ander’ is. Samenvallen van subjectiviteit en objectiviteit.
Onder de huid en make-up van het portret, achter de glamour en de geregisseerde pose, herkent de toeschouwer wellicht de breuk met iets van de angsten, de restanten en tekenen van eenzaamheid.
Onze vrolijke vergankelijkheid.
[Tot zover Roger de Neef - cf. hier - zie ook rogerdeneef.be]
Heel leuk vond ik berichten met fotootjes van hoe Filip Schrooyen in juni 2012 een kunstwerk maakte samen met een klas. Dat dat als een onvergetelijke belevenis werd ervaren blijkt uit de enthousiaste berichten erover. [Cf. hier]
[Met dank aan Joris Van Leuven]
