Richard Blackmore (1654 – 1729) Spinoza’s God: "As saves the name, while it subverts the thing"
Twee jaar na de priester-dichter Abel Evans (zie vorige blog) kwam een andere Engelse dichter, de arts-dichter Richard Blackmore, Spinoza een veeg uit de pan geven. Hij schijnt als een wat mindere dichter gezien te zijn, maar zou wel een gerespecteerd arts en religieus schrijver zijn geweest, een aanhanger van de fysico-theologie. Dat religieuze en dichterlijke combineerde hij in zijn werk Creation. A philosophical Poem, in Seven Books (London, 1712), waarin hij over God en zijn schepping dichtte. In het derde boek keerde hij zich tegen de objecties van de atheïsten Vaninus, Hobbes en Spinoza. Over sommige tijdgenoten vraagt hij in z’n voorwoord, nadat hij kritiek heeft geuit op wat men toch ziet in Democritus, Leucippus, Epicurus en Lucretius:“Will they confide in Mr. Hobbes? has that philosopher said any thing new? does he bring any stronger forces into the field than the Epicureans did before him? will they derive their certainty from Spinosa? can such an obscure, perplexed, unintelligible author create such certainty, as leaves no doubt or distrust? If he is indeed to be understood, what does he allege more than the ancient Fatalists have done, that should amount to demonstration?“
Dit zijn de regels in het gedicht die hij aan Spinoza wijdt:
Spinosa next, to hide his black design,
And to his side th' unwary to incline,
For heaven his ensigns treacherous displays,
Declares for God, while he that God betrays;
For whom he’s pleas’d such evidence to bring,
As saves the name, while it subverts the thing.
Now hear his laboor’d scheme of impious use:
No substance can another e'er produce;
Substance no limit, no confinement knows,
And its existence from its nature flows;
The substance of the Universe is one,
Which is the self-existent Cod alone.
The spheres of aether, which the world inclose,
And all th'apartments, which the whole compose;
The lucid orbs, the earth, the air, the main,
With every different being they contain;
Are one prodigious aggregated God,
Of whom each sand is part, each stone and clod;
Supreme perfections in each insect shine,
Each shrub is sacred, and each weed divine.
Sages, no longer Aegypt's sons despise,
For their cheap Gods, and savoury Deities!
No more their coarse Divinities revile!
To leeks, to onions, to the crocodile,
You might your humble adorations pay,
Were you not Gods yourselves, as well as they.
As much you pull Religion's altars down,
fly owning all things God, as owning none:
For should all beings be alike divine,
O! worship if an object you assign,
God to himself must veneration shew,
Must be the idol and the votary too;
And their assertions are alike absurd,
Who own no God, or none to be ador'd.
Sir Richard Blackmore, Creation (London, 1712)
Cf. dit blog van 12 februari 2009, "Darwin en Spinoza" waarin commentaar van Charles Darwin op dit gedicht te lezen is.
___________________
Richard Blackmore op Wikipedia
"Creation: a philosophical poem, in seven books" op books.google, maar juist de pagina's waarop deze regels over Spinoza te vinden zouden moeten zijn (pp. 126 en 127 ) zijn niet gedigitaliseerd. Ik maar zoeken en zoeken... tot ik ging vergelijken met archive.org, waarop het boek ook gedigitaliseerd staat, en zo de omissie ontdekte.
