Fabián Casas - Argentijnse dichter, bekend met Spinoza
Fabián Casas werd in 1965 geboren in Buenos Aires, Argentinië. Hij is dichter, verteller, schrijver, essayist, filosoof en journalist. Hij studeerde filosofie en begon te werken als journalist voor de krant Clarín. Ook werkte hij voor verschillende sportkranten en werd hoofdredacteur van het weekblad Federal. Hij is een van de leidende figuren van de Argentijnse "Generatie van '90”. In het laatste decennium van de 20e eeuw richtte hij met collegadichters het poëzietijdschrift 18 whisky’s op, waarvan maar twee nummers verschenen, maar dat invloed zou hebben gehad.
Hij publiceerde: Fall, gedichten van ontgiften en verdriet (1985); Tuca (, gedichten, 1990); El Salmon (gedichten, 1996), waarvoor hij de eerste Latijns-Amerikaanse poëzieprijs van het tijdschrift Prometeo ontving; Bueno, eso es todo (gedichten, 2001), Oda (poëzie, 2003); El spleen de Boedo (2004). Ook publiceerde hij proza: Ocio (novelle, 2000), Los Lemmings (de Lemmingen, verhalen, 2005) en Ensayos bonsái (essays, 2007) en het sprookje Rita viaja al cosmos con Mariano (Rita bereist de kosmos met Mariano). Gedichten van hem zijn vertaald in het Engels, Duits, Frans, Armeens, Italiaans en Nederlands. In 2007 ontving hij in Duitsland de Anna Seghers Prijs.
Spinoza
Hij moet iets hebben met Spinoza. Zo begint hij bijvoorbeeld de reeks gedichten El Salmon uit 1996 met de definitie van Wanhoop van Spinoza:
La desesperación es la tristeza que nace de una cosa futura o
pasada con respecto a la cual no hay más razón de dudar.
Spinoza, Etica, libro 3, XV, definiciones
Je komt die gedichtenreeks meermalen op internet tegen. [Bijvoorbeeld hier en hier en hier]
In een tekst van hem schrijft hij: “Recordemos una sentencia de Spinoza: Los políticos son seres impotentes que utilizan la tristeza de la gente para gobernar.” [Herinner me een zin van Spinoza: Politici zijn mensen die gebruik maken van machteloos verdriet om de mensen te regeren.] [Hier] En elders mijmert hij over hoe Spinoza zich afvroeg waarom mensen toch voor hun onderdrukking strijden alsof het voor hun vrijheid was. [Hier]
In de bundel Oda uit 2004 komt het volgende gedicht voor, waarin "de steen van Spinoza"
|
MINERAL WATER No es la curiosidad metafísicala que organizó esta excursión pero igual podemos darnos una vuelta por la etiqueta de agua mineral. El bosque es frondoso aunque está domesticado, cada veinte metros tachos de basura, quinchos con parrilla y luz artificial, cada diez. Ráfagas de pavimento suben hacia las colinas donde los ciervos se pasean indiferentes. Con movimientos de tai chi una ardilla nos sale al cruce, otra prefiere aferrarse a la convicción de que está mimetizada con el árbol. ¿A quién te hace acordar? Bajo un sol al dente, cerca del río, las familias preparan sus almuerzos domingueros según las coordenadas hegelianas... Cuando se vayan cuando las puertas del último auto se cierren de un golpe, las aves empezarán a graznar y a acicalarse mutuamente en los árboles.
A más oscuridad más ruido. tuviera conciencia de sí misma, seguramente pensaría que se mueve por su propia voluntad". Ahí va la piedra de Spinoza.
Donde cae, los patos corren desesperados. El nenito rubio se mata de risa, el nenito negro se prueba su equipo de fútbol americano, el chico le dice a la chica: "Si no pensás en nada, si no pensás, vas a oír el lápiz de Salinger girando en el sacapuntas".
Después de la comida viene el postre,
|
MINERAALWATER Het is niet metafysische nieuwsgierigheiddie deze excursie deed organiseren maar ook kunnen we denken aan terugkeer door het label van mineraalwater. Het bos is weelderig, ook al is het gedomesticeerd, met om de twintig meter vuilnisbakken, grill en barbecue plekken met kunstlicht, elk tien. Uitbarstingen van bestrating tot op de heuvels waar de herten onverschillig rondlopen.
Met bewegingen van tai chi volgens de hegeliaanse coördinaten... Bij hun vertrek wanneer de deuren van de laatste auto worden gesloten met een klap, beginnen de vogels te krijsen en de voedselresten met elkaar de bomen in.
Hoe groter duisternis des te meer lawaai. geworpen steen zich bewust zou zijn van zichzelf, zou hij zeker denken te bewegen uit zijn eigen wil." Er is de steen van Spinoza. Waar hij valt, rennen de eenden wanhopig.De kleine blonde baby lacht zich dood, de kleine zwarte baby test het voetbalteam, de jongen vertelt het meisje: "Als je niet denkt aan iets, als je niet denkt, hoort je het potlood van Salinger draaien in de puntenslijper."
Na het diner komt het dessert, |
Van hier. Fabián Casas heeft het niet op zijn website staan.
Het Spaans - om er toch iets van te begrijpen - hulpeloos vertaald met behulp van de Google vertaalmodule en met BabelFish.
Verdere informatie
vertaald gedicht Some Time Ago, mét informatie
Nackt im Innenhof. Der argentinische Schriftsteller Fabián Casas schreibt über Led Zeppelin und sein Stadtviertel Boedo in Buenos Aires. Jetzt hat er den Anna-Seghers-Preis bekommen. VON NINA APIN [In Die Tageszeitung 26-11-2007] Daarin: "konzentriert sich auf Fragen: Heidegger, Schopenhauer, Spinoza, die er in einem privaten Philosophiezirkel studiert."
