BdSpinoza

Alle ideeën ontwikkeld door Deleuze zijn ideeën vanuit en tot het lichaam. Als we nogmaals Spinoza's adagium, als hierboven omschreven, herlezen, wordt eens te meer duidelijk hoe sterk deze materialistische filosofie gedacht moet worden in en door het lichaam. Alleen dan kunnen we begrijpen hoe de structuren van ons majeure denken zolang ons lichaam gevangen hielden (en niet andersom), zoals Foucault het al stelde. Alleen een dergelijk radicaal niet-dualistisch vertrekpunt, staat ons toe enig inzicht te krijgen in het onbewuste in ons denken en het ongekende van het lichaam. Alleen dan kunnen we zien dat alle concepten die Deleuze voorstelt noodzakelijk een materialistische of lichamelijke natuur hebben.”

Lichaam-zonder-Organen (LzO)  = God oftewel de Natuur

De organen waar het Lichaam-zonder-Organen uiteindelijk van verlost is, hebben weinig te doen met de lever, de maag en de darmen, behalve dat het ook hun vragen zal stellen over de noodzaak van de specifieke organisatie, de structuur waarin zij zijn opgenomen. Teven heeft het LzO, en dit in tegenstelling tot hoe het LzO in veel studies over Deleuze (en Guattari) ten tonele wordt gevoerd, weinig te doen met "het lichaam" anders dan dat "het functioneert als een eenheid" (dat zal de definitie van een lichaam moeten zijn volgens het LzO). Voor Deleuze (en Guattari) is het LzO het universum, het is het ei (dat waar alles uit voortkomt), het is de monade die zich heeft verlost van alle structuren die het wilden bevatten. Het is 0.Ω. In Mille Plateaux (1980: 190), stellen Deleuze en Guattari dat Spinoza's Ethica het grote boek van het LzO is. Want daar waar Spinoza de menselijke geest en het lichaam in hun parallelle bestaan opvoert, zoekt hij ook naar deze staat van "puur verlangen" die het LzO is. Zo conceptualiseert Spinoza lichamelijkheid (het is zelfs het nieuwe model voor filosofie zoals we eerder hebben gezien). Maar wat de Ethica vooral tot het boek van het LzO maakt, is dat het zowel het Universum als het ei denkt, in hoe God natuur is en hoe wij hier in leven, en hoe wij onszelf moeten openstellen vooral alle mogelijke individuele objecten (door Spinoza's derde vorm van kennis). En het is een begrijpen van deze individuele objecten in hun totaliteit. Het geactualiseerde lichaam is dus begrepen in termen van zijn totaliteit, "quòd Corporis essentiam concipit sub specie aeternitatis" (want het brengt de essentie van het lichaam tot stand onder de vorm van de eeuwigheid) (E5P29). Spinoza's Ethica is dus het grote boek van het LzO niet vanwege de wijze waarop het lichaam geconceptualiseerd wordt, niet om hoe het commentaar levert op de organen/organisaties/structuren (passies?) die het vormgeven, maar omdat het op zoek gaat naar absolute vrijheid (die Spinoza de eeuwigheid noemt (aeternitas) (vooral in E5), die noodzakelijk in de lichamelijkheid moet worden gezocht.

In tegenstelling tot Spinoza, in de wijze waarop hij uitreikt naar de eeuwigheid door met name het affect te begrijpen, confronteren Deleuze en Guattari ons in Mille Plateaux, in overeenstemming met Spinoza, met specifieke praktijken van lichamelijkheid, om vervolgens de ethiek, de weg naar het LzO ervan, te openbaren. Als antwoord op Spinoza's stelling “we weten nog niet wat het lichaam kan doen" zoekt vooral plateau zes naar de verschillende typen van verzet zoals die zich in het lichaam (en de daarmee corresponderende geest) articuleren, bevrijd van de strata die het omsloten, van de tijdelijkheid die het voortstuwde. De masochist, de drugsgebruiker en de schizofreen (om slechts enkelen te noemen) indiceren deze particuliere wegen (om een Taoistisch concept te gebruiken) en dus, in tegenstelling tot het LzO, zijn specifieke concepten van lichamelijkheid. Zoals verwacht, praktiseren deze concepten met name een ethiek die zich ten eerste tot doel heeft gesteld zich te verlossen van de organen die hen beperken.”